Persoonlijk verhaal | Ik voel het niet...

Oke, dit is echt een eeuwigheid geleden… niet gepland, niet volgens een planner, maar gewoon zoals schrijven ooit voor mij begon. Als uitlaatklep en als heling.

Deze post is voor iedereen die zich ook voelt zoals ik me voel. Diep ongelukkig wil ik niet zeggen, maar als het oke gaat ben ik al tevreden.

2025 is volgens de oosterse astrologie het jaar van de slang. Het jaar waarin oude pijn loskomt om vervolgens losgelaten te mogen worden. Oude en vastgeroeste patronen breken, en ook dat is oncomfortabel. Eigenlijk doet heling en groei gewoon ontzettend veel pijn, ik ga er niet om liegen.Voor mij is 2025 een jaar vol lessen en uitdagingen. Ik heb keuzes moeten maken die soms eng waren, maar ook nodig voor mijn groei en welzijn. Daarbij heb ik ervaren dat sommige omgevingen niet ondersteunend waren voor wie ik ben, en dat dat impact had op hoe ik me voelde en functioneerde.

Al zit ik nu soms nog met m’n kop onder water, ik merk dat ik patronen begin te doorbreken die me eerder in moeilijke situaties hielden. En dat is niet mooi, niet Instagram-waardig… (al deel ik het wel, want als er maar één iemand zich minder alleen voelt door mijn verhaal, is mijn taak volbracht). Echt helen, breken met jezelf en oude banden loslaten, is ontzettend lelijk. Het doet pijn, je komt jezelf tegen keer op keer. De grenzen die je altijd maar genegeerd hebt worden steeds duidelijker. De pijn die je steeds weer weggestopt hebt, komt naar boven. En ook dat… doet soms letterlijk pijn. Daarnaast speelt financiële onzekerheid soms nog een rol in mijn leven. Dat kan zwaar voelen, zeker als je vroeger veel verantwoordelijkheden moest dragen. Maar ik leer nu dat ik het niet meer alleen hoef te doen. Het is oké om steun te vragen en hulp toe te laten.

Dit jaar heeft me tot op het bot uitgekleed. Ik kwam vandaag een quote tegen die echt binnenkwam:

"My soul said: 'Stop trying to rescue the old version of you. She finished her job.'"

Oftewel: mijn ziel zei, stop met het redden van de oude versie van jezelf, zij heeft haar werk gedaan. Ze hoeft niet meer te vechten of zich groot te houden. Wat ze wel mag, en wat ze nu leert, is dat ze veilig is. Veilig in het werk dat ze nu doet, veilig in de omgeving waar ze zich nu bevindt, en vooral: veilig bij zichzelf.

Nu, halverwege december, zie ik overal blije feestdagen gezichtjes. Families bij elkaar, warmte en gezelligheid… en dat… voel ik niet altijd. Ik voel vooral het duister van de dagen, de lengte van de nacht en het gewicht van de wereld.

Maar ik heb ook gekozen familie, mensen die er onvoorwaardelijk voor me zijn. Bij wie ik alleen maar hoef te bellen, te appen of een bericht te sturen. Mensen die als ik het vraag, graag de tijd en ruimte maken om er voor me te zijn.

Het voelen van het gewicht van de wereld klinkt misschien filosofisch, maar voor mij is het heel tastbaar. Heel lang voelde ik weinig. Alles wat ik ooit mooi, krachtig of speciaal vond, leek afgevlakt. Nu voel ik weer intens veel, en dat is mooi.

Gisteren gaf ik een workshop pendels maken, waarin iemand zei: "Angelique is heel krachtig, daarom kan en mag ze zoveel." En dat klopt ook wel. Ik ben krachtig, maar ik heb die kracht altijd voor anderen ingezet. Nu mag ik die kracht, en zeker ook de zachtheid die ik voor anderen heb, voor mezelf gebruiken. Dat is de reis waarin ik jullie meeneem.

Hoewel 2025 veel donkerte heeft gebracht, zijn er ook lichtpuntjes. Ik heb een veilige werkplek gevonden waar ik kan groeien zonder druk. Ik mocht mooie workshops geven op een plek die ik altijd liefheb. Ik kreeg weer meer verbinding met vriendinnen, op een diepere manier. En het allermooiste van dit jaar: ik ben tante geworden van een prachtig meisje.

Het is niet altijd positief geweest, misschien zelfs vaker niet dan wel. Maar het zijn juist deze kleine dingen waar ik me aan vasthoud, als een reddingsboei.

Liefs,Angelique